Photo: Ολυμπία Κρασαγάκη
Ρούχα και παπούτσια: adidas
Φωτογραφήθηκε στο Τείχος των Εθνών
ΖΩΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Δημοσιογράφος
Η ΖΩΗ ΛΕΕΙ:
Γύρω στα 35 έπαθα κάτι σαν κρίση μέσης ηλικίας. “Τι κάνω και που πάω με τη ζωή μου”, τα γνωστά υπαρξιακά. Περνώντας πάνω από οκτώ ώρες καθημερινά σε ένα γραφείο, ζώντας στο κέντρο της Αθήνας και βιώνοντας μια δυστοπική κοινωνία αποφάσισα μετά από χρόνια αδράνειας και αλλεργία απέναντι σε κάθε φυσική άσκηση να κάνω pilates.
Αργά αλλά σταθερά είδα το σώμα μου να αλλάζει, δοκίμασα στη συνέχεια trx, ακολούθησε το personal και σε κάποια στιγμή μπούχτισα με τα κλειστά γυμναστήρια και βγήκα να τρέξω σε στάδια.
Μπουμ. Ένας καινούργιος κόσμος. Ανακάλυψα ότι το τρέξιμο με έκανε να μην σκέφτομαι τίποτα για όση ώρα έτρεχα. Ήταν τρομερά αγχολυτικό και πιο οικονομικό από ένα shopping therapy. Συνειδητοποίησα ότι γυμνάζει όλο μου το σώμα χωρίς να χρειάζεται να σηκώνω βάρη ή να περνάω 2 ώρες στα γυμναστήρια και διαπίστωσα ότι είναι τρομερά εθιστικό. Θέλεις να το ξανακάνεις.
Στόχος μου είναι να τρέχω πιο συστηματικά. Να βγαίνω έξω τρεις φορές την εβδομάδα, να κάνω 4-5 χιλιόμετρα ακόμη και τους χειμερινούς μήνες.
Υπάρχουν μέρες που δεν είναι εύκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι, που ο καιρός δεν βοηθάει γιατί ίσως βρέχει ή το σώμα αρνείται ενεργοποιώντας διάφορους πόνους ή απλά θέλω να πάω για ένα brunch και όχι για τρέξιμο.
Το δικό μου κίνητρο το λες και ωδή στη ματαιοδοξία. Όταν τρέχω το σώμα μου γίνεται πιο συμμετρικό, πιο δυνατό και νιώθω νεώτερη και υγιής. Επίσης το athleisure look που έχω υιοθετήσει παντού είναι τόσο βολικό και στυλάτο που με ξεσηκώνει. Ψάχνω τα πιο μοδάτα κολάν για να τα φοράω με tshirts και αθλητικές ζακέτες. Τέτοια είμαι!
Συνήθως ταξιδεύω σε πόλεις του εξωτερικού για να δω κάποιο συγκρότημα ή απλά για να ζω ως bobo ( μποέμ bourgeois δηλαδή ή όπως το λένε στα social “πελούσια”, να πάω σε μουσεία, πάρκα, για καφέ, σε μπαρ και εστιατόρια και να κάνω ποδήλατο δίπλα σε ποτάμια ή λίμνες) αλλά, αν καταφέρω να βγάλω πάνω από δέκα χιλιόμετρα τρέχοντας, κάποια στιγμή θα ήθελα να τρέξω σε ένα μαραθώνιο σε μια ευρωπαϊκή πόλη.
Κάνω ζέσταμα και αποθεραπεία κάθε φορά. Μου έχουν πει, όσοι ξέρουν, ότι έτσι προστατεύεις το σώμα από πιθανόν τραυματισμούς.
Η πιο ωραία διαδρομή που έχω κάνει τρέχοντας, ήταν στην Άνδρο. Η απόσταση από το σπίτι του αγοριού μου μέχρι την παραλία ήταν μόνο τρία χιλιόμετρα αλλά το απέραντο κυκλαδίτικο μπλε ήταν μοναδικό.
Δεν τρέχω για να μην κάνω δίαιτα. Ειδικά όταν αθλούμαι συστηματικά κάνω ειδική διατροφή, αποφεύγω τροφές που μπορεί να με κάνουν να αισθάνομαι φούσκωμα ή προκαλούν κατακράτηση υγρών. Δεν κάνω “γουρουνιές”.
Τρέχω ερασιτεχνικά, είμαι newbie, χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία. Νιώθω όμως χαρούμενη όταν γυρίζω σπίτι μούσκεμα, κουρασμένη και έτοιμη να μπω σε ζεστή μπανιέρα για ώρα. Έχει πλάκα.
Δεν ξέρω γιατί έχουν τρελαθεί οι υπόλοιποι και τρέχουν δίχως αύριο. Προσωπικά πάθαινα κάτι κρίσεις πανικού σε κλειστούς χώρους και ανακάλυψα ότι με βοηθάει το τρέξιμο να είμαι ήρεμη και να μην μεγαλοποιώ τις καταστάσεις.
Αγαπημένος μου δρομέας ο Μουρακάμι εξαιτίας του βιβλίου του “What I Talk About When I Talk About Running”.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Εμπιστεύσου τον εαυτό σου. Γνωρίζει περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον.
Επιμέλεια κειμένου: Μάγδα Γκούμα