Photο: Νίκος Καρανικόλας.
Ρούχα και παπούτσια: adidas
ΡΑΦΑΗΝΤΙΝΑ ΠΑΤΡΙΚΕΛΛΗ
Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ, Personal Trainer, Running Coach των adidas Runners Athens, παράλληλα αρθρογραφεί και διαχειρίζεται τα social media των websites, Runster.gr και το fitnesspulse.gr
Φωτογραφήθηκε στην Astir Beach
Η ΡΑΦΑΗΝΤΙΝΑ ΛΕΕΙ:
Το τρέξιμο είναι το μόνο “εισιτήριο” για έναν δικό μου κόσμο. Έναν κόσμο που νιώθω καλύτερη, που με τραβάει από την “φλαταδούρα” της καθημερινότητας, που με βοηθάει να ηρεμήσω και ανανεώνει το κίνητρο μου σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου. Τρέχω γιατί με βοηθάει να εκτονώνω τη συσσωρευμένη πίεση και την αρνητικότητα της ημέρας.
Οι στόχοι μου γύρω από το τρέξιμο αλλάζουν συχνά. Στην εφηβεία μου ήταν καθαρά και μόνο οι γρηγορότεροι χρόνοι στο ταρτάν, συγκεκριμένα στα 1500μ. και 3000μ. Αυτό δεν κράτησε πολύ, αλλάζοντας οι προτεραιότητές μου άλλαξαν και οι στόχοι για τους οποίους τρέχω. Έχω τρέξει με στόχο να κερδίσω κάποιον αγώνα επειδή το ήθελα πολύ, με στόχο να ολοκληρώσω έναν μαραθώνιο, ακόμα και για να αδυνατίσω. Τελευταίος στόχος μου είναι απλώς να τρέχω. Αν με ρωτάς για αγώνα, θα κυνηγούσα από φθινόπωρο πια μια σχετικά αξιοπρεπή επίδοση σε αγώνα από 5 μέχρι 10 χιλιόμετρα.
Ο μόνος τρόπος για να βγω για τρέξιμο, όταν αισθάνομαι κουρασμένη, είναι να έχω θέσει στόχο για έναν καλό χρόνο σε κάποιον αγώνα. Σε άλλη περίπτωση σχεδόν σίγουρα θα “έκαιγα” την προπόνηση.
Πάντα έχω πιασμένα τα μαλλιά μου όταν τρέχω. Τελευταία μ’ αρέσει πολύ να τα στερεώνω και με running hairbands που ταιριάζω με το υπόλοιπο running outfit.
Τρέχω συχνά με μουσική, συνήθως στα συνεχόμενα τρεξίματα. Το αγαπημένο μου τραγούδι, ειδικά πριν από κάποιον αγώνα, είναι το “Time of ye life/Born for Nothing/Paranoid Arm of Narcoleptic Empire” από Crippled Black Phoenix.
Τίποτα δεν με ρίχνει περισσότερο από έναν αναπάντεχο τραυματισμό. Όταν είμαι σε φάση που τρέχω συστηματικά, η όρεξή μου για το τρέξιμο συνήθως ακολουθεί αυξανόμενη πορεία. Αυτό δε συνάδει απαραίτητα και με την ανάλογη ευχαρίστηση. Είναι διαφορετική η όρεξη για περισσότερο commitment και καλύτερες επιδόσεις από την όρεξη με την έννοια της καλύτερης ψυχολογικής διάθεσης. Όπως και να’χει, ο γενικός απολογισμός τα χρόνια που τρέχω λέει ότι ο τραυματισμός είναι καταλυτικός σε ότι αφορά την ψυχολογική διάθεση του δρομέα.
Η αίσθηση στον τερματισμό ενός αγώνα με τους δικούς μου ανθρώπους να με περιμένουν εκεί είναι αυτό που με “ανεβάζει” όσο τίποτα.
Στα πολλά χιλιόμετρα μπαίνω σε έναν ρυθμό και πάω. Συνήθως δεν σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο. Η αίσθηση απλώς και μόνο του σταθερού ρυθμού και μοτίβου με κάνει να νιώθω όμορφα.
Έχω λάβει μέρος σε αρκετούς αγώνες, διαφορετικών στυλ. Όταν έκανα πρωταθλητισμό θυμάμαι να μου μένει τεράστια ικανοποίηση ή τεράστια απογοήτευση μετά από κάποιον αγώνα. Μετά από εκείνη την περίοδο έτρεχα σε διάφορους λαϊκούς αγώνες δρόμου, από 5 χιλιόμετρα μέχρι μαραθώνιο. Η εμπειρία από αυτούς τους αγώνες είναι πολύ πιο fun για μένα, περνάω πολύ πιο όμορφα και με βοήθησαν να απαλύνω γενικότερα τη σχέση που είχα με το τρέξιμο, την τύπου “άσπρο-μαύρο”, αλλά και να ξεφύγω εντελώς από το νιώθω καλά μόνο όταν έχω τρέξει “καλά”. Αυτό δε σημαίνει ότι και σε αυτούς τους αγώνες δε θα τα “δώσω όλα” κάθε φορά, ανεξαρτήτως προπόνησης που έχει προηγηθεί και σε πόσο καλή ή κακή κατάσταση βρίσκομαι.
Έτρεξα το 2012 τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Τότε ήμουν 20 χρονών και είχα αυτήν την “δρομική έπαρση” ότι με λίγη προπόνηση θα τα καταφέρω. Πήγε καλά και όντως το συναίσθημα να μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο μετά από τόσα χιλιόμετρα δεν περιγράφεται με τίποτα. Θυμάμαι τερμάτιζα και δάκρυζα και όλα αυτά τα μελό. Ωστόσο, μετάνιωσα οικτρά αργότερα για την ελλιπή μου προετοιμασία, αφού κουβαλούσα ήπιο τραυματισμό για αρκετό διάστημα μετά. Συμβουλή μου είναι, αν σκέφτεται κάποιος να το δοκιμάσει, να είναι και έτοιμος να σεβαστεί το σώμα του και την απόσταση, να προπονηθεί κατάλληλα και σε βάθος χρόνου, προοδευτικά.
Τα φρούτα είναι για μένα ένα σνακ που απολαμβάνω, ειδικά αυτά της καλοκαιρινής περιόδου. Για την ακρίβεια, τα αγαπημένα μου είναι τα ροδάκινα.
Κάνω “γουρουνιές”, ασχέτως αν έχω τρέξει ή όχι. Δεν εφάρμοζα ποτέ αυτό το σύστημα ανταμοιβής. Αντιθέτως, μπορεί να έχω τρέξει πολύ και να μην έχω καθόλου όρεξη να φάω “άσχημα”. Ωστόσο, η πιο συνεπής μου “γουρουνιά”, από τότε που με θυμάμαι, είναι η υπερβολική δόση παγωτού. Πολύ παγωτό!
Αρκετές φορές έχω τραυματιστεί. Τελευταία δουλεύω επισταμένα την τεχνική μου, κάτι στο οποίο δεν είχα αφιερώσει ποτέ ιδιαίτερο χρόνο, με στόχο να ελαχιστοποιήσω τις πιθανότητες τραυματισμού όταν “φορτώνω” αρκετά χιλιόμετρα.
Η παραλιακή διαδρομή που ακολουθώ τα καλοκαίρια στο νησί μου, στη Λήμνο, είναι το ωραιότερο σημείο που έχω τρέξει. Αντικειμενικά δεν είναι η ωραιότερη που έχω τρέξει , αλλά εγώ τη βλέπω ως την ωραιότερη –end of conversation.
Δεν είμαι σε καμία περίπτωση πρωινός τύπος οπότε συχνά τρέχω στα σκοτάδια. 11 το βράδυ και μετά, στην παραλιακή διαδρομή προς Γλυφάδα ή Φλοίσβο. Τελευταία που η καθημερινότητά μου είναι απαιτητική, τρέχω πρωί και απόγευμα και είναι σίγουρα πιο ασφαλές. Έχω πέσει θύμα επιδειξία μια φορά, καθώς έτρεχα. Η αντίδρασή μου ήταν να αρχίσω να τρέχω γρηγορότερα.
Κάνω διατάσεις, μετά από κάθε τρέξιμο, όπου κι αν καταλήγει. Άλλες φορές λιγότερο, άλλες περισσότερο.
Στην προσωπική μου προπόνηση προτιμάω να τρέχω μόνη. Με το Garmin ρολόι μου μετράω την απόσταση και άλλα χαρακτηριστικά της προπόνησής μου. Στην προπόνηση με τους adidas Runners Athens, ωστόσο, περνάω φανταστικά και “γεμίζω” από τη θετική ενέργεια του κόσμου.
Στο βουνό έχω τρέξει μόνο μια φορά, 5 χιλιόμετρα. Προς το παρόν δεν μ’ αρέσει και δεν με τραβάει καθόλου. Προτιμώ τη “μονότονη” άσφαλτο.
Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ να τρέξω ξυπόλητη. Δεν το θεωρώ απαγορευμένο αλλά δεν είμαι και υπέρμαχος. Πιστεύω ότι για να μπεις σε τέτοια διαδικασία χρειάζεται πολλή προσοχή και προοδευτικότητα, ώστε να προσαρμοστούν τα πόδια. Τα πέλματά μας έχουν συνηθίσει σε αρκετή υποστήριξη με κάποιους μύες να δουλεύουν πολύ λίγο. Γι’αυτό και δεν θα πρέπει ξαφνικά να αρχίσεις να τρέχεις ξυπόλητος.
Η θηλυκότητα δεν έχει να κάνει με το άθλημα, αλλά με το attitude κάθε γυναίκας. Μία γυναίκα που εκπέμπει θηλυκότητα γενικότερα, μπορεί να την εκφράσει άνετα και στο τρέξιμό της. Εγώ προσωπικά την εντοπίζω στο να έχεις όρεξη να συνδυάσεις ένα όμορφο running σετάκι και να βγεις για τρέξιμο σχετικά περιποιημένη.
Η σχέση μου με το τρέξιμο δεν ήταν ποτέ απόλυτα συνεπής. Έχουν υπάρξει περίοδοι που δεν έτρεχα λόγω βαρεμάρας. Μέσα στο πλαίσιο της προσπάθειάς μου να μην αντιμετωπίζω το τρέξιμο ψυχαναγκαστικά, απλώς αποδέχομαι αυτές τις φάσεις, τις θεωρώ φυσιολογικές και προσπαθώ να αλλάξω όσο πιο σύντομα το mood μου.
Δεν συνδέω το φαγητό με το τρέξιμο πια. Οφείλω να παραδεχτώ ότι πιο μικρή το έκανα. Θεωρώ ότι η κάθε γυναίκα πρέπει να αντιμετωπίζει τη διατροφή της ως αλληλένδετο της άσκησης που οδηγεί σε ένα γενικότερο well-being. Ωστόσο, αν γενικά δεν έτρεχα θα ήμουν σίγουρα αρκετά κιλά βαρύτερη.
Το τρέξιμο είναι όπως το φτιάχνεις να είναι για σένα. Άλλοτε συνήθεια κι άλλοτε τρέλα και μαζοχισμός. Μπορείς να περνάς καλά μαζί του, να το έχεις ως μέσο να “τιμωρείσαι” ή μέσο για να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι “αξίζεις”, μπορείς να το χρησιμοποιείς απλώς ως μια αθλητική δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ευεξία, μπορείς να το έχεις για να κοινωνικοποιείσαι, μπορείς να το έχεις ως “βάσανο” στο κεφάλι που σου επέβαλλε ο γιατρός για να σε “σώσει” από χειρότερα. Μπορείς γενικά να το κάνεις ό,τι θες κι αυτό σίγουρα έχει πλάκα.
Είναι ο πιο απλός και οικονομικός τρόπος άσκησης, είναι μια εύκολη λύση εκτόνωσης από την κακή ψυχολογία στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γιατί είναι στη μόδα, γιατί έχουν αυξηθεί οι κίνδυνοι για μεταβολικά και καρδιολογικά νοσήματα που χρήζουν καρδιαναπνευστικής άσκησης, γιατί ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι δεν είναι τόσο βαρετό και δύσκολο όσο νόμιζε, γιατί στην Αμερική αυτό που γίνεται τώρα εδώ συνέβαινε είκοσι χρόνια πριν. Καιρός δεν ήταν;
Θαυμάζω τον Haile Gebrselassie. Είχα την ευκαιρία να τον δω από κοντά όταν μας επισκέφτηκε στα εγκαίνια του adidas Runbase τον περασμένο Νοέμβριο. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η ηρεμία και η σεμνότητα που εξέπεμπε.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Όταν τρέχεις έναν μαραθώνιο – 42,195 μέτρα – ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη απόσταση, τρέχεις ενάντια στην απόσταση, όχι εναντίον των άλλων δρομέων και όχι ενάντια στο χρόνο. Τα λόγια του Haile Gebrselassie δείχνουν με ακρίβεια ότι το τρέξιμο είναι κάτι παραπάνω από μια σωματική δραστηριότητα.
Επιμέλεια κειμένου: Μάγδα Γκούμα