Photo: Φιλιώ Σταματοπούλου
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΔΟΓΚΑ
Θεολόγος και Ειδική Παιδαγωγός για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.
Φωτογραφήθηκε στο Άλσος Βεΐκου
Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΛΕΕΙ:
Τρέχω για να σκεφτώ, να μιλήσω με τον εαυτό μου, να λύσω τα προβλήματά μου, να αποφορτιστώ από τη δύσκολη καθημερινότητα. Τρέχω για την παρέα, τους φίλους που έχω κάνει μέσα από αυτό το χόμπι, για την ομάδα που έχουμε φτιάξει στο γήπεδο του Χαλανδρίου -τους Solemates. Τρέχω για να ζω, να γελώ, να ερωτεύομαι… Κυρίως όμως τρέχω για αυτό που πιστεύω περισσότερο: Τα παιδιά. Τρέχω για τα παιδιά της ΦΛΟΓΑΣ (τους δικούς μου ήρωες), για το ‘’Μαζί για το Παιδί’’, για τους μαθητές μου… Τα παιδιά για εμένα είναι η μεγαλύτερη έμπνευση!
Στόχος; Ο πραγματικός είναι αρκετά μεγάλος… Θέλω να μπω στην υπεραπόσταση. Να γίνω και εγώ μια ultr-ού! Δοκίμασα τα 50χλμ. στην Ψάθα και μου άρεσε πολύ. Προς το παρόν όμως, έχουμε ένα Ζαγόρι που περιμένει: Θα είναι τα πρώτα μου 21χλμ στο βουνό. Θα το τολμήσω χάρη στην παρότρυνση ενός φίλου, αλλά και διότι θαυμάζω την coach μου (Ζήνια Σανούδου), που είναι αστέρι ακόμα και στο βουνό!
Γούρια δεν είχα. Ύστερα όμως από 2 υπέροχους τερματισμούς, απέκτησα: Το κίτρινο μπουστάκι που γράφει ΦΛΟΓΑ, τα βραχιόλια-δώρο από τις μαθήτριες μου, αλλά και μια μικρή ζωγραφιά με το παρατσούκλι μου (πάλι από μαθητή), που καρφιτσώνω στην ζώνη. Θέλω μαζί μου την αύρα τους και τα χαμόγελά τους όταν αγωνίζομαι!
Τρέχω μετα μουσικής. Όταν βρίσκομαι στον Υμηττό και χάνομαι μέσα στην ομορφιά του βουνού, αναζητώ κάτι πιο… ψυχεδελικό. Pink Floyd και βάλε! Όταν τρέχω στο δρόμο, ακούω πιο rock -και hard rock- μουσικές. Όταν κάνω διαλειμματική προπόνηση αφοσιώνομαι μονάχα στον χτύπο της καρδίας μου. Το τελευτίο μου “κόλλημα” στα ακουστικά είναι το ‘’The Passenger ‘’ του Iggy Pop που παραφράζω φυσικά σε ‘’I am a runner and I run…’’
Τι με ανεβάζει στο τρέξιμο; Να τρέχω με ωραία άτομα και μάλιστα χαβαλετζήδες, και τα γέλια μας να ακούγονται από μακριά! Ακόμα και όταν τρέχω μόνη, φροντίζω να περνάω καλά: Χαιρετάω περαστικούς ή κάνω hi5 με τους πιτσιρικάδες, τραγουδάω δυνατά… Το ξέρω, είμαι τρελή, αλλά μαζί με εμένα θέλω να περνάνε καλά και οι άλλοι! Θέλω να μοιραστώ μαζί τους λίγη από την δική μου χαρά.
Στις μεγάλες αποστάσεις σκέφτομαι τα πάντα. Στα long runs άλλωστε έγραψα το πρώτο μου master και έτσι σκοπεύω να κάνω και με το δεύτερο: Έβγαινα από το σπίτι, έτρεχα, σκεφτόμουν τι πρέπει και πως πρέπει να το γράψω, έμπαινα σπίτι και τα αποτύπωνα αμέσως στο χαρτί.
Από αγώνες άλλο τίποτα! Έχω τρέξει πολλούς είναι η αλήθεια… Εκείνους όμως που κρατώ στην ψυχή και στο μυαλό μου είναι 2: Τα 50χλμ στην Ψάθα και ο 9oς Διεθνής Μαραθώνιος Θεσσαλονίκης. Την ψάθα την ξεχωρίζω όχι τόσο για την υπέρβαση, όσο για το ότι πέρασα καλά: Πήγα με καλούς φίλους, έτρεξα, γέλασα, μίλησα, απόλαυσα το μέρος, γνώρισα ωραίους ανθρώπους, δρομείς με τους οποίους κρατάω επαφή και έζησα έναν τερματισμό στην αγκαλιά των δικών μου.
Όσο για τον μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη, είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Πρώτη φορά ένιωσα αυτό που τόσο καιρό η coach μου προσπαθούσε να μου μάθει: Να τρέχω ελεύθερη, να τρέχω για εμένα… Nα τρέχω χωρίς το άγχος του ρολογιού και χωρίς την έγνοια ‘’αν δεν κάνω ρεκόρ τι θα πουν οι άλλοι’’. Αποδεσμευμένη από όλα αυτά και περιτριγυρισμένη από ένα σωρό άνδρες (καθώς ήμουν η μόνη κοπέλα στην παρέα) έκανα και εγώ την υπέρβαση.
Δύο σημεία της διαδρομής μου έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό: Στο 33ο χλμ που συνάντησα έναν φίλο οποίος παραμέρισε το δικό του ρεκόρ για να κάτσει δίπλα μου και να με πάει γλυκά και γρήγορα μέχρι το τέρμα, και τα τελευταία 200 μέτρα πριν τον τερματισμό. Αυτά ήταν αφιερωμένα στην προπονήτρια μου, στον Δαυίδ με τον οποίο κάναμε 200άρια στο γήπεδο και στη Μάγδα Γκούμα που με έχει χρίσει πρέσβειρα χαμογελαστού τρεξίματος! Την τίμησα με τον καλύτερο τρόπο: Έτρεχα γρήγορα (όπως είχα υποσχεθεί στον Δαυίδ), ενώ ταυτόχρονα έστελνα φιλιά σε όλο τον κόσμο, αριστερά και δεξιά! Με αποτέλεσμα να σηκωθούν όλοι από τις καφετέριες, να μου φωνάζουν και να με χειροκροτούν! Ακόμα και ο εκφωνητής τα έχασε με την φασαρία και τον πανικό που προκάλεσα…
Έτσι θέλω να ζω κάθε αγώνα και κάθε χιλιόμετρο: Με καλή παρέα, καθαρή σκέψη, αγάπη, χαμόγελο, αλήθεια και απόλυτη ελευθερία. Ο χρόνος είναι ασήμαντος… Το ταξίδι και οι στιγμές που βιώνεις σε αυτό είναι ανεκτίμητες!
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Με το τρέξιμο παράγονται ενδορφίνες (ενδογενής μορφίνη) από το κεντρικό μας νευρικό σύστημα. Μοιάζουν στη “λειτουργία” με ναρκωτικό (μορφίνη) αφού δρουν αναλγητικά, προκαλούν ευφορία, εξαφανίζουν το στρες. Μην αναρωτιέστε λοιπόν, γιατί οι δρομείς είναι τόσο γελαστοί: Έχουν το “φάρμακό” τους!