Photo: Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης
Ρούχα και παπούτσια: adidas
Φωτογραφήθηκε στην Astir Beach
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ
Εργάζεται στον τομέα της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων.
Pastry blogger Pastrykia
Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΕΕΙ:
Τρέχω για να είμαι καλά, πνευματικά και σωματικά. Αυτή την περίοδο ξεκουράζομαι από μια έντονη δρομική χρονιά, οπότε τρέχω ελάχιστα και μόνο για την παρέα.
Η ηρεμία που έρχεται κατά τη διάρκεια και η χαρά που ακολουθεί είναι το κίνητρο για να βγω από την πόρτα ακόμα κι αν νιώθω κουρασμένη.
Τρέχω πάντα με κόκκινο κραγιόν. Το ότι δεν είμαι γρήγορη, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βγαίνω ωραία στις φωτογραφίες των αγώνων, σωστά;
Ακούω μουσική μόνο όταν τρέχω μόνη, αλλιώς προτιμώ να μιλάω με τον συνδρομέα μου (ναι, είμαι από αυτές που μιλάνε ενώ τρέχουν, τι να κάνω!).
Από τα πάντα έως και τίποτα σκέπτομαι τρέχοντας. Έχω τρέξει 30χλμ σκεπτόμενη κάτι που ήθελα να κάνω μέσα στη βδομάδα και πώς θα το υλοποιήσω, αλλά έχω κάνει και άλλες μεγάλες προπονήσεις μη σκεπτόμενη τίποτα, απλά απολαμβάνοντας τη διαδρομή ή το τραγούδι που άκουγα.
Έχω συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες, είτε μικρούς (5, 10 χλμ), είτε πιο μεγάλους (21, 30 και 42 χλμ). Κάθε αγώνας είναι άλλη εμπειρία, δοκιμάζεις το σώμα και το μυαλό σου, αλλά σίγουρα αυτό που ξεχωρίζω και με συγκινεί κάθε φορά είναι η αλληλο-υποστήριξη μεταξύ των δρομέων.
Μια εμψυχωτική κουβέντα όταν νιώθεις ότι δεν πάει άλλο, ένα αστείο την ώρα που περνάνε από δίπλα σου, ένα «μπράβο!» στον τερματισμό. Η πιο όμορφη ανάμνηση ήταν στον πρώτο μου Μαραθώνιο στο Αμβούργο, όπου όταν είδα την γραμμή τερματισμού έκλαιγα με λυγμούς, συνειδητοποιώντας ότι έγινα κι εγώ μια Μαραθωνοδρόμος.
Ο αγαπημένος μου αγώνας ωστόσο ήταν ο Μαραθώνιος της Αθήνας. Ήταν εκεί, για μένα, όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω από τη χαρά μου, τερμάτισα πετώντας. Μέχρι στιγμής έχω τερματίσει 3 Μαραθωνίους – Αθήνα, Αμβούργο και Παρίσι. Ιδανικά, θα ήθελα να τρέχω 1 κάθε χρόνο, σε άλλη πόλη του κόσμου.
Έχω πέσει 2 φορές τρέχοντας, χτυπώντας χέρια, γόνατα και ώμους – ευτυχώς όχι σοβαρά. Έχω πάθει λαγονοκνημιαία ταινία και τενοντίτιδα, κατά τη διάρκεια προετοιμασίας Μαραθωνίου. Θεωρώ ότι εξίσου σημαντική με την προπόνηση είναι η αποθεραπεία με σωστές διατάσεις, αλλά και η προληπτική φυσιοθεραπεία σε εβδομαδιαία βάση, όταν το σώμα μας καταπονείται με πολλά χιλιόμετρα ή έντονο ρυθμό προπόνησης.
Η πιο όμορφη διαδρομή που έχω τρέξει ήταν αυτή του Μαραθωνίου στο Αμβούργο. Μια πανέμορφη πόλη που την απολαμβάνεις και τη γνωρίζεις, τρέχοντάς την επί 42 χιλιόμετρα.
Tο αγαπημένο μου τρέξιμο είναι αργά το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί, πριν ξημερώσει. Μου αρέσουν πολύ οι βραδινοί αγώνες και ξεχωρίζω τον νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης, που ήταν και ο 1ος μεγάλος μου αγώνας, το 2016.
Κάνω διατάσεις κάθε φορά, μετά την προπόνηση, ανελλιπώς. Δεν ήμουν ιδιαίτερα επιμελής, αλλά έπαθα και έμαθα. Το σώμα θέλει αποκατάσταση και διατάσεις, ασχέτως της απόστασης που έτρεξες.
Μετράω τις αποστάσεις που τρέχω είτε κάνοντας προπόνηση σε προκαθορισμένες διαδρομές (πχ στο πέταλο στο Καλλιμάρμαρο), οπότε ξέρω ακριβώς πόσα χιλιόμετρα έκανα είτε ελεύθερα με το ρολόι μου.
Το τρέξιμο με παρέα πάντα είναι πιο ευχάριστο για εμένα. Βέβαια για όσους τρέχουν μαζί μου ίσως όχι και τόσο – ακούνε πολύ γκρίνια συνήθως!
Το trail running στο βουνό είναι στα «Προσεχώς» μου. Ιδανικά, στα 10χλμ στο Ζαγόρι ή στον χειμερινό Ενιπέα.
Ξυπόλητο τρέξιμο δοκίμασα μια φορά, σε χορτάρι, ως αποθεραπεία. Ωραία αίσθηση για 1-2 χλμ, δεν θα το υιοθετούσα όμως για μεγαλύτερες αποστάσεις και δη σε άσφαλτο.
Με το χέρι στην καρδιά, βαριέμαι κ ά θ ε φορά που ετοιμάζομαι να βγω να τρέξω. Μου περνάει κάπου στα μισά της διαδρομής, ενώ είμαι πραγματικά ευτυχισμένη μόλις ολοκληρώσω την κάθε προπόνηση! Εξαιρούνται οι αγώνες, που ανυπομονώ.
Στη φράση “Τρέχω για να μην κάνω δίαιτα” θα ανταπαντήσω με το «τρέχω για να είμαι καλά», εντός, εκτός κι επί τα αυτά.
Το τρέξιμο ξεκάθαρα είναι και πλάκα και μαζοχισμός! Βοηθάει πολύ και η παρέα βέβαια. Μέσα από τις προπονήσεις, τα ταξίδια και τους αγώνες έχουμε κάνει μια πολύ ωραία δρομική παρέα, που ο ένας «σπρώχνει» τον άλλο και τα χιλιόμετρα περνάνε σαν νερό.
Δεν ξέρω αν είναι μόδα, αν είναι κολλητικό – όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου τρέχουν – αν όσο μεγαλώνουμε φροντίζουμε πιο πολύ τον εαυτό μας ή αν οι έντονοι ρυθμοί ζωής μας έκαναν να παίρνουμε τους δρόμους, αντί για τα βουνά. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που μας έκανε τον καθένα να δέσει τα κορδόνια του, μόνο ως κάτι θετικό μπορώ να το δω. Και του χρόνου περισσότεροι!
Οι αγαπημένοι μου δρομείς είναι όλοι αυτοί που μια μέρα σηκώθηκαν από τον καναπέ, είπαν «γιατί όχι, ας το δοκιμάσω» και ξεκίνησαν να τρέχουν, έστω και 1 χιλιόμετρο.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Κερδίζουμε το ζην με αυτά που παίρνουμε αλλά το “ευ” ζην με αυτά που δίνουμε.
Επιμέλεια κειμένου: Μάγδα Γκούμα