Photο: Φιλιώ Σταματοπούλου
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ
Σύμβουλος επικοινωνίας
Φωτογραφήθηκε στο λόφο του Αρδηττού
Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΕΕΙ:
Τρέχω εδώ και είκοσι χρόνια, για πάρα πολλούς λόγους που αλλάζουν ανάλογα με τις φάσεις της ζωής μου και τις εποχές. Τρέχω για την ευεξία που νιώθω μετά την προπόνηση, για τη ζωντάνια που μου δίνει η προσπάθεια. Τρέχω για να μετριάσω τις αγωνίες και τους φόβους. Τρέχω για να ονειρευτώ. Τρέχω για να κάνω καθημερινά κάτι για μένα, αντί να χάνομαι απλώς σε δουλειές και υποχρεώσεις. Όπως συνηθίζω να λέω, τρέχω για να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου. Εγώ στην πληρέστερή μου έκδοση.
Ξέρω πως ακόμα και οι πιο δύσκολες σκέψεις, ακόμα και η χειρότερη διάθεση αλλάζει όταν δέσεις τα κορδόνια σου και κάνεις τα πρώτα βήματα. Το τρέξιμο είναι ο χρόνος μου να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, αλλά και η ευκαιρία να αφήσω το μυαλό να τακτοποιήσει από μόνο του τα θέματα που το κατακλύζουν. Παλιότερα, όταν έκανα πολλά χιλιόμετρα και μεγάλες μοναχικές προπονήσεις, έκανα στην αριστερή μου παλάμη «σκονάκια» με τα θέματα που ήθελα να σκεφτώ για να περάσει η ώρα. Έγραφα 1 με 5 το ένα θέμα, 5 με 10 το άλλο, 10 με 15 το τρίτο. Η δουλειά, το σπίτι, οι έγνοιες, όλα καταγράφονταν. Μεγαλώνοντας, νιώθω περισσότερο και σκέφτομαι λιγότερο.
Προτιμώ να τρέχω μόνη. Μου αρέσει η καλή παρέα στο τρέξιμο, αλλά είναι δύσκολο να βρεις παρέα που να σου ταιριάζει σε ρυθμό αλλά και ιδιοσυγκρασία. Στα χρόνια που έτρεχε ο άντρας μου ο Κωστής, οι προπονήσεις μας ήταν πάντα στιγμές ευτυχίας. Δύσκολα στέριωσα με άλλη παρέα από τότε, παρότι κατά καιρούς είχα τη δυνατότητα. Ο running partner είναι πολύ απαιτητική ιστορία. Ανάλογη της σχέσης ζωής.
Υπάρχουν μέρες που βαριέμαι να βγω για προπόνηση. Μα τις περισσότερες φορές νικώ την τεμπελιά και όλες ανεξαιρέτως χαίρομαι γι’ αυτό. Σε είκοσι χρόνια δεν θυμάμαι καμία φορά που μετάνιωσα βγαίνοντας για τρέξιμο. Έχω τραυματιστεί λίγες φορές, πάντα με τον ίδιο τρόπο. Έτσι έμαθα πόση σημασία έχουν τα σωστά παπούτσια και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης. Όμως για να είμαι ειλικρινής, βαριέμαι τις διατάσεις. Σαν τα παιδιά, όταν δεν με βλέπει κανείς, δεν τις κάνω. Αν όμως είναι ο Κωστής κάπου κοντά, κρατάω τους τύπους…
Τρέχω πάντα με μουσική στην προπόνηση, αλλά ποτέ στον αγώνα. Σχεδόν πάντα ελληνική. Το τρέξιμο είναι η βασική ώρα που ακούω μουσική, καθώς μέσα στη μέρα δεν έχω χρόνο. Χαρά του δρόμου και χαρά της ακρόασης.
Είναι πολλές οι διαδρομές που αγαπώ. Δύσκολα θα διάλεγα μία. Αγαπώ πολύ τις διαδρομές στους μαλακούς λόφους της Ολυμπίας, τις διαδρομές που έχω κάνει στις παραλίες της Νάξου και στη Νίσυρο. Κι άλλο τόσο τις καθημερινές διαδρομές στην Αθήνα, την καθημερινή μου παρέα. Στο σκοτάδι έχω τρέξει σε προπονήσεις, κυρίως στην Αθήνα. Αλλά και στον υπέροχο «γύρο της Πάρου», 52 χιλιόμετρα γύρω απ’το νησί, στο σούρουπο και στο βράδυ. Αξέχαστη εμπειρία.
Κατά καιρούς «κολλάω» με διάφορα ρούχα, που σημαδεύουν και φωτογραφίζουν τις εποχές. Υπήρχε μια εποχή που έτρεχα με ένα παλιό φαρδύ κόκκινο σορτσάκι του αδελφού μου. Ήταν για μένα μια αίσθηση ελευθερίας που σήμαινε «τρέχω χωρίς χρονόμετρο, για τη χαρά». Είχα κι άλλα αγαπημένα αξεσουάρ, όπως ένα παλιό χρονόμετρο casio, του 1990, που το φορούσα με πείσμα ακόμα κι όταν πέρασα σε πιο σύγχρονα χρονόμετρα, επειδή μου θύμιζε πιο ανέμελες δρομικές μέρες. Αυτό που δεν αλλάζω είναι τα παπούτσια μου. Φοράω το ίδιο μοντέλο, σε όλες τις ετήσιες ανανεώσεις του, εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Και δεν το αλλάζω, παρόλο που συχνά ζηλεύω την ομορφιά των άλλων παπουτσιών στο ράφι!
Το αγαπημένο μου υγιεινό σνακ είναι μια χούφτα καρύδια και μια κουταλιά ταχίνι. Συχνά αυτό είναι το πρωϊνό μου. Μου αρέσει όμως πολύ και το καλό κρασί, και τα τελευταία χρόνια το απολαμβάνω χωρίς ενοχές. Ακόμα και το «ένα ποτήρι παραπάνω».
Επόμενος στόχος μου είναι να κάνω στους ερχόμενους μήνες έναν πιο γρήγορο μαραθώνιο, σπάζοντας το 3.45 που είναι, με διαφορά λεπτού, ο σταθερός χρόνος μου σε 8 αγώνες! Σε αυτό το tempo τρέχω άνετα, σχεδόν χωρίς κόπο. Θα ήθελα πια να δοκιμαστώ με την ταχύτητα.
Θυμάμαι τον πρώτο μου μαραθώνιο, στη Βιέννη, το 2002. Έτρεχα άνετα ως το 40, και ξαφνικά τα πόδια μου ακινητοποιήθηκαν. Σταμάτησα αναγκαστικά και σε ένα μόλις λεπτό πέρασε από τη σκέψη μου όλη μου η ζωή, σαν σινεμά. Και μετά ίσιωσα πάλι και τερμάτισα, σε 4.01 – που σημαίνει πως αυτό το μικρό διάλειμμα μου στέρησε το «κάτω από τέσσερις ώρες». Όταν τερμάτισα, ήξερα πως αυτή η εμπειρία ήταν όλη δική μου, κατακτημένη σε κάθε βήμα.
Μοναδική ήταν επίσης μια στιγμή στο δεκάρι του Μαραθωνίου της Αθήνας, το 2008. Κατέβαινα τη Μεσογείων, στο δεύτερο μισό του αγώνα, και στο απέναντι ρεύμα ανέβαινε περπατώντας η μαμά μου. Χτυπημένη από τον καρκίνο από χρόνια, δοκίμαζε τις δυνάμεις της στο δρόμο για πρώτη φορά. Της φώναξα «μαμά» και μου απάντησε «σ΄αγαπώ, μπράβο, συνέχισε!». Τερμάτισα κλαίγοντας από τη συγκίνηση της δικής της προσπάθειας. Κι ακόμα τώρα, που δεν την έχω πια, δακρύζω όταν σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.
Αυτά τα χρόνια ζούμε τη «μόδα» του τρεξίματος. Κάποιοι από αυτούς τους δρομείς θα παραμείνουν στο άθλημα, άλλοι θα εγκαταλείψουν. Η μαζικότητα βοηθά περισσότερο κόσμο να δοκιμάσει τις δυνάμεις του χωρίς το φόβο της αποτυχίας.
Με ρωτάτε τη θέση μου για το πρόγραμμα “Ανακαλύπτοντας τον Εθνικό Κήπο” από τον οργανισμό ΝΕΟΝ, και αν μπορεί να επηρεάσει το αγαπημένο σημείο προπόνησης των Αθηναίων δρομέων. Το πρόγραμμα έχει μια θετική αφετηρία, καθώς στόχος του είναι να κάνει τον Εθνικό Κήπο προσβάσιμο σε περισσότερο κόσμο. Αντανακλά μια τάση της εποχής που έδωσε το στίγμα της δημαρχίας Καμίνη: το άνοιγμα της πόλης στις δημιουργικές της δυνάμεις. Το στοίχημα για τον Κήπο είναι να ανοίξει στον κόσμο χωρίς να αλλάξει χρήσεις και βέβαια χωρίς να κοπεί ούτε ένα δέντρο –αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο! Το στοίχημα για τον Καμίνη, για την επόμενη θητεία του, είναι να ορίσει το πλαίσιο για τη δημιουργική συνεργασία του Δήμου με τις δυνάμεις της πόλης. Για να έχει όφελος η Αθήνα. Για εμάς τους δρομείς, παραμένει σημείο συνάντησης και ζωτικός χώρος ζωής. Και είμαστε από τους ελάχιστους Αθηναίους που γνωρίζουν και αγαπούν τον Κήπο.
Ο Γύρος της Αθήνας σταδιακά εκφυλίστηκε. Αντικαταστάθηκε από τους μικρότερους αγώνες του κλασικού μαραθωνίου και από τους κάθε λογής αγώνες που αναδύθηκαν στην πόλη αυτά τα χρόνια. Όμως η Αθήνα χρειάζεται έναν «λαϊκό αγώνα», όπως τον λέγαμε παλιά. Έναν αγώνα που να είναι περισσότερο γιορτή και λιγότερο αθλητικό γεγονός, περισσότερο ευκαιρία να νιώσει κανείς τη χαρά του δρόμου και λιγότερο αγωνιστική αναμέτρηση. Θα ήθελα να τον δω να ζωντανεύει –και θα δουλέψω γι΄αυτό.
Το “κίνημα” του τρεξίματος γίνεται ήδη μοχλός να διεκδικήσουν οι πολίτες πιο ελεύθερη πρόσβαση στον δημόσιο χώρο, κι ας μην είναι αυθόρμητη η σύνδεση. Ο δημόσιος χώρος δεν είναι αγαθό που διεκδικείται στα χαρτιά και μετριέται με προεκλογικές εξαγγελίες. Είναι αγαθό που καταξιώνεται στην κάθε μέρα, στη σύνδεση του πολίτη με τον ίδιο το χώρο. Δεν μου αρέσει να διεκδικούν το δημόσιο χώρο στο όνομα ενός πολιτικού σχηματισμού ή ενός ιδεολογήματος. Προτιμώ εκείνους που υπενθυμίζουν τον δημόσιο χαρακτήρα της πόλης αξιοποιώντας τη δυνατότητα να την απολαύσουν με σεβασμό. Να τη ζήσουν, να τη χαρούν. Για παράδειγμα, βρίσκω πως είναι λίγο «εκ του πονηρού» το όψιμο ενδιαφέρον για τον Εθνικό Κήπο από πρόσωπα που ουδέποτε τον επισκέφτηκαν. Ακριβώς όπως αμφισβητώ εκείνους που υπερθεματίζουν για τα «μάρμαρα του Παρθενώνα» χωρίς να έχουν ανέβει ποτέ στον Ιερό Βράχο.
Υπάρχουν δρομείς που θαυμάζω για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τη ζωή τους συνολικά. Θαυμάζω την Ντενίζ Δημάκη που κάνει μια μεγάλη καριέρα παράλληλα με τη μητρότητα, τη δουλειά και την κανονική ζωή –και παραμένει σπάνιος άνθρωπος και εξαίρετη φίλη. Θαυμάζω τη Μίνα Συλαίου για τις επιτυχίες της τα τελευταία χρόνια και για την τόλμη της να ξεκινά νέα πράγματα. Θαυμάζω τον Δημοσθένη Ευαγγελίδη για το ήθος του. Και τον Χρήστο Σωτηρόπουλο για το πέρασμα από τους μεγάλους αγώνες της ιστορικής εποχής του τρεξίματος στο τρέξιμο ως «χόμπι», όπως ο ίδιος λέει. Στο τέλος της μέρας, θαυμάζω κάθε έναν από εμάς που αναμετριέται με τον εαυτό του στο δρόμο.
Το τρέξιμο έχει θηλυκότητα επειδή μας καθρεφτίζει. Είναι αντανάκλασή δική μας, μας επιστρέφει αυτό που είμαστε στη ζωή. Έχει πολλά γυναικεία χαρακτηριστικά, όπως η υπομονή, η επιμονή και η υπέρβαση της κούρασης. Η θηλυκότητα δεν μετριέται μόνον στο σώμα και στη χάρη. Είναι στάση ζωής.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Η Αγγελική είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό του Δημάρχου Γιώργου Καμίνη. Αν σας εμπνέει η σκέψη της γύρω από το τρέξιμο και τις προεκτάσεις του, “ακολουθήστε” τη στις στήλες της στο περιοδικό Runner και στην ιστοσελίδα της Athens Voice.