ΑΛΕΞΙΑ BARRABLE
Εκπαιδευτικός
Φωτογραφήθηκε στον Εθνικό Κήπο
Η ΑΛΕΞΙΑ ΛΕΕΙ:
Τρέχω γιατί… δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Απο παιδί ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Πρώτα μπάσκετ, μετά κολύμπι, αργότερα κωπηλασία όπου έκανα πρωταθλητισμο για αρκετά χρόνια: Μέχρι τα 24, που αποφάσισα ότι δεν είχα το χρόνο για 3-4 ώρες προπόνηση την ημέρα. Επειδή όμως δεν μπορούσα να κόψω τη συνήθεια (τον εθισμό, θα έλεγα) του αθλητισμού, έπιασα το τρίαθλο. Από εκεί μου προέκυψε και το τρέξιμο. Στην άρχη ήταν το λιγότερο αγαπημένο μου απο τα τρία αθλήματα. Όμως στη συνέχεια με κέρδισε και με διαφορά!
Μέχρι πέρυσι συμμετείχα σε αγώνες τριάθλου, με ιδιαίτερη αγάπη στην απόσταση του Half Ironman. (σ.σ. το half ironman αντιστοιχεί σε εναν “ημιμαραθώνιο” τριάθλου, δηλαδή 1,9χλμ. κολύμβησης, 90χλμ. ποδηλασίας και 21,1χλμ. τρεξίματος). Φέτος δεν έχω βάλει κάτι στο πρόγραμμα, αλλά με τραβάει το βουνό! Έχω τρέξει ήδη κάποιους ορεινούς αγώνες τους τελευταίους μήνες και, αν όλα πάνε καλά, θα τρέξω στις 28 Ιουλίου στο Ζαγόρι.
Δύσκολα υπάρχει μέρα χωρίς προπόνηση στην καθημερινότητα μου. Η μέρα μου φαίνεται χαμένη αν δεν αθληθώ!
Συνήθως τρέχω με τον άντρα μου και με τα τρία μας σκυλιά. Αυτό που μου αρέσει στο τρέξιμο είναι η απλότητα του: Φοράς τα παπούτσια σου και… την κάνεις! (Αν και τα τελευταία δύο χρόνια, λόγω παρελθόντων τραυματισμών, έχω αφήσει και τα παπούτσια πίσω – προπονούμαι αρκετά ξυπόλητη).
Τρέχω περισσότερο στο βουνό, χωρίς μουσική. Προτιμώ τους ήχους της φύσης! Πολλές φορές, ειδικά το χειμώνα, τρέχω στο σκοτάδι – με φακό κεφαλής. Μου αρέσει να βρίσκομαι στο βουνό με τα σκυλιά μου και να βλέπω τα φωτάκια της πόλης απο μακριά…
Ένας από τους λόγους που με κέρδισε το τρέξιμο στο βουνό και ιδιαίτερα σε μονοπάτια (trail running) -όπως επίσης και το barefoot running- είναι ότι δεν μπορείς να «αφαιρεθείς» τελείως και να συλλογιστείς κάτι έξω από αυτό που κάνεις: Πρέπει να είσαι 100% συγγεντρωμένη στο μονοπάτι. Έτσι δεν μπορώ να σκεφτώ τη δουλειά, τις δεκάδες υποχρεώσεις, ή τα θα φάω μετά. Σκέφτομαι μόνο που θα πατήσει το πόδι μου στα επόμενα 2 δευτερόλεπτα!
Μου αρέσουν οι αγώνες – ειδικά οι πίο μικροί! Στην Ελλάδα η δρομική κοινότητα είναι ακόμα αρκετά περιορισμένη και χαίρομαι να κάνω νέους φίλους. Που θα ξανασυναντήσω στον επόμενο αγώνα. Έτσι γνωρίζω ανθρώπους που δε θα είχα πότε την ευκαιρία να γνωρίσω εκτός τρεξίματος.
Με ρίχνουν οι τραυματισμοί… Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που έχω καταφέρει να κάνω συνεχόμενη προπόνηση για πάνω από 6 μήνες. Δυστυχώς δεν είμαι καλή στο να ακούω το σώμα μου, και έχω την τάση να συνεχίζω τις προπονήσεις κι ας πονάω, μέχρι που φτάνω στο απροχώρητο.
Ο μαραθώνιος εξακολουθεί να είναι όνειρο για μένα. Έχω κάνει προετοιμασία 2 φορές, αλλά λογω τραυματισμού δεν κατάφερα να τρέξω. Η μεγαλύτερη απόσταση που έχω τρέξει είναι 37 χιλιόμετρα, σε προπόνηση. Θέλα να τρέξω τον Κλασσικό Μαραθώνιο εδώ στην Αθήνα, αν και ακόμη πιό πολύ θα ήθελα μια μέρα να αγωνιστώ στο Μαραθώνιο του Ολύμπου!
Τρώω τα πάντα και με μέτρο. Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλω να φάω κάτι και να στερηθώ! Όταν έκανα κωπηλασία ήμουν στα ελαφρά βάρη και έκανα μονίμως δίαιτα. Από τότε ορκίστηκα στον ευατό μου “τέρμα οι στερήσεις”! Είμαι όμως και τυχερή, γιατί μου αρέσει πραγματικά το υγιεινό φαγητό.
Η αγαπημένη μου δρομέας είναι η Zola Budd. Μια δρομέας ίνδαλμα, που παρά τς δυσκολίες κατάφερε και έσπασε πολλά ρεκόρ… και μάλιστα ξυπόλητη (αν και τώρα πια φοράει παπούτσια). Μου αρέσει που τρέχει ακόμα – έτρεξε τον πρώτο της μαραθώνιο το 2008, στα 42 της, σε 02:59.
Πριν λίγες εβδομάδες οργανώσαμε, μαζί με τον άντρα μου, το πρώτο απο μια σειρά δρομικών συναντήσεων που λέγονται “RunWild” (Runwildathens.blogspot.com). Θέλουμε μέσα από το τρέξιμο να στηρίξουμε κάποιες φιλανθρωπικές και φιλοζωικές οργανώσεις, όπως επίσης και να διαδώσουμε τη χαρά της άσκησης.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Το επόμενο RunWild είναι έχει προγραμματιστεί για τις 23 Ιουνίου στο Αλσος Συγγρού. Συντονιστείτε!