ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΙΑΝΟΥ ΚΩΣΤΟΥΡΟΥ
Personal Trainer, σύζυγος και μητέρα δυο αγοριών 20 και 17 χρόνων.
Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΕΕΙ:
Το τρέξιμο είναι φάρμακο κατά του άγχους και της κατάθλιψης. Έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο που αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου
Στόχος μου σαν δρομέας είναι να τρέξω μαραθώνιο σε όλες τις πολιτείες των Η.Π.Α. Θέλω να προκριθώ για τον Μαραθώνιο της Βοστώνης και στις 50 πολιτείες. Μέχρι στιγμής το έχω καταφέρει σε 14. Αγαπώ ιδιαίτερα την απόσταση του μαραθωνίου (42 χλμ) και αγωνίζομαι μόνο σε αυτή.
Το πρώτο χιλιόμετρο είναι πάντα το πιο δύσκολο. Όταν είμαι κουρασμένη, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι θα αισθανθώ πολύ καλύτερα μετά την προπόνηση, αρκεί να κάνω το πρώτο βήμα.
Πάντα τρέχω με καπελάκι, ακόμα και όταν βρέχει. Όταν η θερμοκρασία είναι κάτω από το μηδέν, φοράω γυαλιά ηλίου για να μην δακρύζουν τα μάτια μου από τον κρύο αέρα. Πάντα φοράω το Garmin ρολόι μου για να μετράω την απόσταση και την ταχύτητά μου. Τρέχω πάντα με μουσική, φορώντας μόνο το αριστερό ακουστικό για να ακούω τα αυτοκίνητα και ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το Nightrain by Guns N’ Roses.
Με ανεβάζει η έντονη υποστήριξη που υπάρχει μέσα στο running community. Την ώρα του αγώνα είμαστε όλοι φίλοι. Μεγάλο σπάσιμο είναι οι οδηγοί αυτοκινήτων που κορνάρουν και δεν προσπαθούν ούτε ελάχιστα να μοιραστούν τον δρόμο μαζί μου.
Απολαμβάνω την φύση και λατρεύω να βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει όταν τρέχω. Και βέβαια στις μεγάλες αποστάσεις, προσεύχομαι και ευχαριστώ τον Θεό για την υγεία της οικογένειάς μου.
Η αγαπημένη μου απόσταση είναι ο μαραθώνιος. Έχω τρέξει 22 μέχρι σήμερα. Έχω λάβει μέρος σε παρά πολλούς αγώνες και η πιο αγαπημένη μου στιγμή ήταν όταν βοήθησα μια κοπέλα να προκριθεί για τον μαραθώνιο της Βοστώνης. Ήταν εξαντλημένη και έτοιμη να τα παρατήσει στο 27ο χιλιόμετρο, αλλά την έσπρωξα τρέχοντας στο πλάι της να συνεχίσει και να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα. Δεν την γνώριζα προσωπικά αλλά στο τέλος του αγώνα αγκαλιαστήκαμε και δεν είχε λόγια να με ευχαριστήσει.
Το αγαπημένο μου σνακ είναι το μήλο με φυστικοβούτυρο. Η μεγαλύτερη “γουρουνιά” που επιτρέπω στον εαυτό μου είναι τα πατατάκια με μπύρα. Τρελαίνομαι!
Στο Monterey Bay στην California με φόντο τον Ειρηνικό Ωκεανό, τον Σεπτέμβριο του 2016, είναι το πιο όμορφο σημείο που έχω τρέξει. Επίσης έχω τρέξει μαραθώνιο στο Red Rock Canyon στην Nevada, σε μεγάλο υψόμετρο μέσα στην έρημο Mojave. Φοβερή εμπειρία!
Στα 8 χρόνια που προπονούμαι και αγωνίζομαι έχω τραυματιστεί, αλλά όχι σοβαρά. Απλά διαστρέμματα και τενοντίτιδες.Πάντα κάνω δυναμικές διατάσεις πριν το τρέξιμο και στατικές αμέσως μετά.
Προτιμώ να τρέχω μόνη μου. Δεν έχω βρει ακόμη τον κατάλληλο δρομικό “σύντροφο”. Δεν μου αρέσει να ακούω παράπονα για πονάκια και διάφορες άλλες δικαιολογίες.
Δεν έχω τρέξει barefoot, δεν έχω κάνει trail running στο βουνό και δεν μου αρέσει να τρέχω στο σκοτάδι, οπότε το αποφεύγω.
Η πιο απίθανη συνάντηση σε προπόνηση έχει γίνει στην Αριζόνα. Έχω έρθει μούρη με μούρη με javelinas (αγριόχοιρος) και coyotes. Έχω συναντήσει ελάφια, όμως έχω τρέξει παρέα μόνο με τον σκύλο μου. Τρία χιλιόμετρα και ποτέ ξανά αφού είναι μικρόσωμος και ματώσανε τα πατουσάκια του.
Όταν περάσουν 4-5 μέρες χωρίς τρέξιμο αισθάνομαι ότι πνίγομαι. Δε βαριέμαι το τρέξιμο. Ίσως για 1-2 μέρες αλλά ποτέ ολόκληρες εβδομάδες. Μπορεί και να χρειάζεται να έχεις ένα είδος μαζοχισμού για να τρέχεις,αφού ακόμα και αυτοί που ξεκινούν το τρέξιμο λόγω μόδας στην πορεία κολλάνε το “μικρόβιο” και ανακαλύπτουν ότι είναι τρόπος ζωής.
Ο αγαπημένος μου δρομέας είναι ο Στυλιανός Κυριακίδης, ο Ελληνοκύπριος ήρωας του μαραθωνίου της Βοστώνης.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Για να τρέξεις δεν απαιτείται να είσαι ο καλύτερος δρομέας, όμως χρειάζεται να κάνεις την πιο ειλικρινή σου προσπάθεια για να ανακαλύψεις τη μαγεία που κρύβει. Έχει τη δύναμη να μετατρέπει την κακή μέρα σε καλή, την απογοήτευση σε ταχύτητα, την αμφιβολία σε αυτοπεποίθηση… και τη σοκολάτα σε μυς!
Επιμέλεια κειμένου: ΜΑΓΔΑ ΓΚΟΥΜΑ