Photο: Νίκος Καρανικόλας.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ
Στέλεχος Διοίκησης στη Ζώνη Καινοτομίας Θεσσαλονίκης.
Φωτογραφήθηκε στο Παλιό Λιμάνι, στη Θεσσαλονίκη.
Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΕΕΙ:
Τρέχω επειδή μπορώ. Τρέχω επειδή μου αρέσει να έχω στόχους. Τρέχω από συνήθεια. Τρέχω επειδή το τρέξιμο αποτελεί το καταφύγιό μου. Τρέχω γιατί έτσι έχω μάθει να ζω. Τρέχω γιατί πάντα έτρεχα!
Το αγαπημένο μου αγώνισμα είναι ο μαραθώνιος. Ίσως γιατί ή προετοιμασία των 3-4 μηνών για τον αγώνα όσο και η διαδρομή των 42 χιλιομέτρων είναι σαν μια ζωή. Οκτώ μαραθώνιοι μέχρι σήμερα, οκτώ ζωές! Πέρα από την καταπόνηση και την δυσκολία της προετοιμασίας, στον αγώνα πρέπει να πετύχεις και τις κατάλληλες συνθήκες, να βρεθείς σε καλή μέρα και δεδομένου ότι οι ευκαιρίες να αγωνιστείς είναι 2 το πολύ 3 φορές τον χρόνο, για να φέρεις το αποτέλεσμα που θέλεις χρειάζεται υπομονή και επιμονή.
Πράγματι ο μαραθώνιος είναι σκληρό άθλημα για μια γυναίκα. Παρόλα αυτά εμείς βάζουμε τα όρια και επιλέγουμε τον τρόπο που θα τα καταφέρουμε χωρίς να χάσουμε τη θηλυκότητά μας. Υπερβολές, εξαντλητικές δίαιτες και υπερπροπόνηση μπορεί να επιβαρύνουν μια γυναίκα τόσο στην εμφάνιση όσο και στον κύκλο της περιόδου της. Οπότε χρειάζεται προσοχή, ηρεμία και ισορροπία στις επιλογές μας.
Στην παρούσα περίοδο και στην «όγδοη ζωή» μου, με καλύτερο χρόνο 2.51.27, στην Κλασική διαδρομή της Αθήνας, το σώμα μου μου ζήτησε να κάνω ένα διάλλειμα και ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τρίαθλο. Ο δρόμος δεν ξέρω που θα με βγάλει και αυτή τη φορά όμως είναι πραγματικά όμορφο και ενδιαφέρον να πηγαίνεις με το ένστικτο και την καρδιά και να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργια πράγματα, όρια και εμπειρίες.
Οι μεγάλες αποστάσεις είναι σαν ένα μεγάλο ταξίδι κάθε φορά. 30 και 35 χιλιόμετρα, μόνη παρέα η μουσική, οι σκέψεις, οι εικόνες αλλά και η “φωνή” του σώματος που μπορεί να παραπονιέται, μπορεί να πονάει, μπορεί όμως και συνεχίζει. Οι μεγάλες αποστάσεις προϋποθέτουν ηρεμία στο μυαλό αλλά και έλεγχο για τον ρυθμό και την τροφοδοσία ώστε να βγουν στρωτά τα χιλιόμετρα.
Οι αγώνες είναι μια τρομερή εμπειρία. Αθλητισμό έκανα από μικρή αλλά αγωνιστικά μπήκα στο τρέξιμο το 2006. Ήταν η αφορμή να ανακαλύψω τις δυνάμεις που κρύβει το σώμα μας όταν το μυαλό αποφασίζει να κατακτήσει πράγματα που επιθυμεί πολύ. Έζησα το όνειρο μέσα από τους αγώνες. Μια υπέροχη διαδρομή 8 χρόνων που μπορεί να είχε πόνο και θυσίες, όμως μου έδωσε αυτό που είμαι σήμερα. Βρήκα τον εαυτό μου!
Το τρέξιμο έχει και τραυματισμούς. Ποιος δρομέας δεν έχει τραυματιστεί; Όμως όταν η προπόνηση γίνεται με πρόγραμμα στις εντάσεις, τις αποστάσεις, με προσοχή στις επιφάνειες που τρέχουμε και με παράλληλη ενδυνάμωση, διατάσεις και καλή διατροφή, προσεγμένα υποδήματα και ξεκούραση, οι πιθανότητες για τραυματισμό λιγοστεύουν.
Προπονούμαι κατά κύριο λόγο μόνη και η μουσική είναι πάντα η παρέα μου. Έτσι νιώθω οτι “ταξιδεύω”. Αγαπημένο μου τραγούδι είναι αυτό που κάθε μέρα στο τέλος της προπόνησης μου φτιάχνει τη διάθεση και το ψιθυρίζω μέχρι να φτάσω στη δουλειά.
Η παραλία της Θεσσαλονίκης και το Σέιχ Σου έχουν πάντα κάτι όμορφο να δεις κάθε μέρα. Προπονούμαι πάντα πριν τη δουλεια 6.30-8.30 το πρωί. Οπότε το κίνητρο μου είναι απλά να σηκωθώ και να ξεκινήσω τη μέρα μου με αυτό που αγαπάω. Εκτός από τους καλοκαιρινούς μήνες, τον υπόλοιπο χρόνο ξεκινώ την προπόνηση στο σκοτάδι. Αν και σκληρή, μου αρέσει εκείνη η ώρα γιατί μπορώ και απολαμβάνω κάθε μέρα την ανατολή. Η αλλαγή από την νύχτα στη μέρα και ο μαύρος ουρανός που παίρνει χρώματα είναι απολύτως αισιόδοξη εικόνα. Το οξύμωρο είναι όταν συχνά στην παραλία πετυχαίνω όσους είναι έξω ακόμη από τη νυχτερινή διασκέδαση!
Ένα πρωινό στην παραλία μια ηλικιωμένη κυρία, με είδε από μακριά να τρέχω και μου έκανε σήμα με αγωνία να σταματήσω για να μου πει «βρε κοπέλα πιο σιγά να πηγαίνεις, μη βιάζεσαι!» Κάτι θα ήξερε…
Κάνει κύκλους το τρέξιμο για έναν δρομέα. Θα ‘ταν ψέμα να πω ότι δεν βαριέμαι να τρέξω κατά περιόδους. Αυτό είναι και το ωραίο με τους αγώνες όμως. Θέτεις έναν όμορφο στόχο στο μυαλό σου που δε σε αφήνει να βαρεθείς και σου δίνει το κίνητρο να βγεις για προπόνηση.
Τρέχω για να τρώω σωστά και όχι «για να μη κάνω δίαιτα». Στα 14 μου πέρασα από ανορεξία και αυτό που με βοήθησε να παλέψω ψυχολογικά την αρρώστια ήταν ο αθλητισμός. Ακολουθώ μια καλή διατροφή για να μπορώ να έχω ενέργεια και να ανταποκριθώ στις προπονήσεις αλλά και στη ζωή μου.
Έχει πλάκα να τρέχεις. Και όσο το παίρνουμε στην πλάκα τόσο περισσότερα πράγματα μας προσφέρει το άθλημα. Όσο χάνουμε το χαμόγελό μας και γίνεται εμμονή ο στόχος ή ένα νούμερο επίδοσης, φτάνουμε στα όρια του μαζοχισμού και χάνουμε την ουσία, τη χαρά του αθλήματος.
Σίγουρα το τρέξιμο έχει γίνει μόδα. Σίγουρα έχει παίξει ρόλο το μάρκετινγκ. Όμως αυτό που βλέπω είναι γονείς να θέλουν να μάθουν στα παιδιά τους να τρέχουν. Αυτό δείχνει μια αλλαγή στη νοοτροπία που σίγουρα είναι θετική. Οι “τρελοί” γίναμε πολλοί επιτέλους!
Στην Ελλάδα η Τίνα Κεφαλά αποτέλεσε το πρότυπο για εμένα ώστε να τρέξω στον πρώτο μου μαραθώνιο και να αγαπήσω τους αγώνες. Τρομερή ψυχή. Από άντρες θα βάλω τον 70χρονο πλέον φίλο μου Ιούλιο Άμποτ που από το 2006 που με παρέσυρε ξανά στον πρώτο μου αγώνα μου θυμίζει συνέχεια με το πρωινό του γέλιο πόσο σημαντική και ουσιαστική είναι η κάθε μέρα μας που περνά και πρέπει να τη ζούμε με την τρέλα μας… Όποια και αν είναι αυτή!
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Αυτό το Σαββατοκύριακο (30-31 Μαΐου) η Δήμητρα αγωνίζεται στο Ναύπλιο στο ατομικό sprint τρίαθλο.
Στις 20 Ιουνίου θα λάβει μέρος στο 3ο XTERRA Greece Championship, στη λίμνη Πλαστήρα, στη σκυτάλη/ομαδικό γυναικών.
Ladies in action!
Κείμενο: Μάγδα Γκούμα