Photo: Φιλιώ Σταματοπούλου
ΡΑΝΕΛΛΕ ΜΑΚΚΟΗ
Καθηγήτρια Ιστορίας στο American Community School of Athens.
Φωτογραφήθηκε στο Άλσος Βεΐκου
Η ΡΑΝΕΛΛΕ ΛΕΕΙ:
Τρέχω για να ζήσω. Με βοηθάει να καταλαβαίνω τον εαυτό μου καλύτερα, να φτιάξω το σώμα μου και να τρώω πιο “υγιεινά” – το σώμα μας μετά από καιρό στο τρέξιμο, ζητάει πιο σωστή διατροφή. Όταν τρέχω, νιώθω όμορφη και δυνατή, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.
Τρέχοντας στη φύση, νιώθω την ανάσα του Θεού στο πρόσωπό μου. Ο δρόμος είναι η εκκλησία μου. Είναι ο διαλογισμός της καρδιάς, του μυαλού και του σώματος σε συγχρονισμό και αρμονία.
Φέτος αποφάσισα να μην τρέχω για χορηγούς, χρόνους, και βάθρα. Αλλά να τρέξω για να προσφέρω κάτι στην κοινωνία, μέσα στην κρίση. Ο επόμενος στόχος μου είναι ενας αγώνας 100 χλμ στη Αγγλία που λέγεται Race to the Stones αφού τερματίζει σε ένα αρχαίο «κύκλο» από μεγάλιθους (κάτι σαν το Stonehenge). Όλοι οι συμμετέχοντες πρέπει να τρέξουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς, για να λάβουν μέρος στον αγώνα. Θα τρέξουμε ομαδικά για την Hellenic Hope (www.hellenic-hope.org) με τον φίλο δρομέα, Απόστολο Baranowski.
Η Hellenic Hope είναι μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που ιδρύθηκε στην Αγγλία από Ελληνες που μένουν στην Ελλάδα, στην Αγγλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για να βοηθήσουν φτωχά παιδιά στην Ελλάδα.
Ό,τι και να βγει από αυτή τη προσπάθεια, μου αρκεί να ξέρω ότι βοήθησα έστω και ένα παιδί, ότι προσπάθησα, και δεν έκατσα σπίτι μου αδιάφορη.
Το παράδειγμα μου είναι οι γονείς μου. Ακόμα και αν βρέχει, ή κάνει κρύο, η έχουν δύσκολο πρόγραμμα εκείνη τη μέρα, ο πατέρας μου τρέχει και η μητέρα μου περπατάει: Σηκώνεται 5 με 6 το πρωί, πίνει το καφέ της και μετά παίρνει τα βουνά για 2-3 ώρες.
Η μητέρα μου ήταν η μοναδική Ελληνίδα που ήξερα μεγαλώνοντας στη Γλυφάδα που έκανε γυμναστική και πρόσεχε τη σιλουέτα της. Είχε μια άλλη νοοτροπία για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και τολμούσε να κάνει πολλά σε μια εποχή που δεν ήταν εύκολο ή συνηθισμένο. Ο Αμερικάνος πατέρας μου τρέχει μέρα παρά μέρα, από μιάμιση ώρα μέχρι και 4 ώρες! Ακόμα και στην Αλάσκα οπου μέναμε και είχε μείον 15 βαθμούς, επέστρεφε με πάγο στα φρύδια και πλατύ χαμόγελο. Δεν υπήρχαν ποτέ δικαιολογίες, οπότε, όταν νιώθω ότι βαριέμαι, σκέφτομαι τους γονείς μου!
Υπάρχουν δυο πράγματα που με ρίχνουν στο τρέξιμο. Το πρώτο είναι τα σκουπίδια που βλέπω παντού και ειδικά στο βουνό. Εαν εμείς δεν αγαπάμε τη χώρα μας, ποιός θα την αγαπήσει και ποιός θα την κάνει καλύτερη; Είναι καθήκον μας να προστετεύουμε όσα μας περιβάλλουν, είτε πρόκειται για το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι μας, είτε το Μετρό, το πάρκο ή το βουνό.
Το δεύτερο που με αποκαρδιώνει είναι όταν δεν υπολογίζουν τη γυναίκα στο τρέξιμο (και σε αλλους τομείς, ειδικά εδώ στην Ελλάδα), την προσπάθεια, τις ανάγκες, τις δυνατότητες, τις επιδόσεις, το πάθος της, τα πάντα!
To ναρκωτικό μου είναι η θετική ενέργεια που εισπράττω απο τους αγαπημένους μου, τους μαθητές μου, τους συναθλητές και τους εθελοντές στους αγώνες. Μαζί με την τρομερή πίστη που έχουν οι γονείς μου, ο αρραβωνιαστικός μου, οι φίλοι μου και ο προπονητής μου Δημήτρης Κασίμης, σε εμένα. Όταν κάποιος πιστεύει σε σένα – σε πιστεύει πιο πολύ κι απ’ ότι εσύ ο ίδιος, σου δίνει φτερά. Οι αμφιβολίες δεν έχουν καμιά ελπίδα μπροστά σε τόση πίστη.
Στον αγώνα, δεν σκέφτομαι ολόκληρη την απόσταση που θα τρέξω. Στο μυαλό μου, χωρίζω τη δοκιμασία σε μικρότερα κομμάτια. Σκέφτομαι τον επόμενο σταθμό, ελέγχω την αναπνοή μου, συγκεντρώνομαι στο ρυθμό… Προσπαθώ να ενώσω το μυαλό με το σώμα: Το μυαλό να κυριαρχίσει στο κορμί και να το οδηγήσει μπροστά.
Παλιά λάμβανα μέρος σε αγώνες σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, αλλά τώρα μπορεί να είναι μια φορά το μήνα. Προσπαθώ να έχω ενα μέτρο, γιατί θέλω να τρέχω ακόμα και όταν είμαι 80 χρονών!
Αγαπημένο μου υγιεινό σνακ είναι τα φρέσκα φρούτα, ιδιατέρως οι φράουλες, τα μούρα και τα μαύρα σταφύλια. Επίσης το γιαούρτι με σπιτικές μαρμελάδες και ό,τι έχει να κάνει με τη μαύρη σοκολάτα – είμαι chocoholic!
Έχω ταξιδέψει σε περίπου 60 χώρες του κοσμου. Στην Νότια Αμερική, έτρεξα στο Περού, στο Inca Trail κοντά στο Machu Pichu. Είναι μαγεία να τρέχεις σε cloud forests στα βήματα των Incas! Ακόμα, έτρεξα στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή όπου νιώθεις ότι τρέχεις στη σελήνη. Στην Αφρική, έτρεξα στην Ναμίμπια, στον διάσημο αμμόλοφο Dune 45 στο Sossusvlei, πριν το ηλιοβασίλεμα. Στην Ασία έτρεξα στην Μογγολία, στο Yolyn Am, ένα φαράγγι στην έρημο Gobi που έχει το παρατσούκλι «Ice Canyon» γιατί έχει πάγο ακόμα και το καλοκαίρι. Στην Ευρώπη, στους Δολομίτες στην Ιταλία. Στην Ελλάδα, στο παρθένο δάσος του ποταμού Νέστου στην κεντρικη Ροδοπη. Στην Τουρκία, μέσα στην Αμερικανική βάση στο Incirlik…
Όταν ζούσα στην Αλάσκα, πήγα μια φορά για τρέξιμο στο Tony Knowles Coastal Trail που αγγίζει τις δυτικές ακτές της πόλης του Anchorage. Ήταν άνοιξη και έκανα το λάθος να βάλω μουσική. Έτρεχα απολαμβάνοντας τη φύση και θυμάμαι πως άρχισα να σιγοτραγουδάω. Σε μια στροφή του δρόμου κοκκαλώνω: Ακριβώς μπροστά μου στέκονταν ένας θηλυκός τάρανδος με το μωρό του και μάσαγε φύλλα κοιτώντας με περίεργα. Οι θηλυκοί τάρανδοι ζυγίζουν μέχρι και 480 κιλά και γίνονται πολύ επιθετικοί όταν έχουν μικρά. Έμεινα να την κοιτάζω και να της μιλάω γλυκά, λέγοντάς της πόσο όμορφη είναι, περισσότερο από θαυμασμό που αντίκριζα ένα τόσο υπέροχο πλάσμα, παρά απο φόβο. Τα μάτια της ήταν τόσο όμορφα και ένιωσα για λίγες στιγμές ότι έζησα μια μαγική επικοινωνία μαζί της, πριν απομακρυνθώ. Νιώθω πολλή τυχερή που το έζησα.
Μου αρέσει το τρέξιμο το βράδυ στο βουνό, ολες οι αισθήσεις οξύνονται, πλην της όρασης, γιατί δυσκολευόμαστε να βλέπουμε με το φακό στο κεφάλι. Αλλά και η πόλη έχει μια παράξενη ομορφιά φωτισμένη -ειδικά η νυχτερινή εικόνα της Αθήνας με τα αρχαία μνημεία- λες και είναι πιο αθώα.
Το barefoot – ξυπόλητο τρέξιμο έγινε μεγάλη μόδα στην Αμερική και σιγά-σιγά, έρχεται στην Ευρώπη. Βοηθάει να βελτιώσεις την τεχνική σου. Παρόλο που δεν τρέχω τελείως barefoot, αποφάσισα να τρέχω με πιο minimal παπούτσια με λιγότερο drop (η διαφορά μεταξύ της φτέρνας και του μπροστινού μέρους) σαν πείραμα, για να δυναμώσω τα πόδια μου, ειδικά τα πέλματα και την καμάρα, ώστε να ξεπερνάω τραυματισμούς. Παράλληλα με φυσικοθεραπεία, δυνάμωσα τα πόδια τόσο, ώστε τρέχω πολύ πιο γρήγορα στο χώμα σε σχέση με πέρυσι.
Τρέχοντας, ο κόσμος ζητάει κάτι παραπάνω απο τη ζωή του, γιατί η καθημερινότητα έχει πολύ άγχος, αδικία και είναι άδεια από έμπνευση και όραμα. Για πολλούς το τρέξιμο είναι και κάτι πνευματικό, η πίστη τους. Ό,τι κι αν είναι δεν κοστίζει, δεν απαιτεί ταλέντο, και δεν παίζει ρόλο η ηλικία παρά μονάχα η δίψα της ψυχής.
Θαυμάζω τους δρομείς που έχουν ψαχτεί στη ζωή τους, που έχουν μια φιλοσοφία και μια στάση που εκφράζει και μένα, όπως ο Νίκος Καλοφύρης. Κορυφαίος αθλητής και πολύ απλός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, με ήθος και ευγένεια που οργώνει με τη ψυχή του τα βουνά. Από ξένους αθλητές, o Scott Jurek, η Ann Trason, και η Anna Frost μου δίνουν μεγάλη έμπνευση με τη φιλοσοφία τους, τις επιδόσεις και την τόλμη τους.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Σας ενέπνευσαν τα λόγια της Rannelle; Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την προσπάθεια της και του Απόστολου Baranowski, πατήστε εδώ. Είστε έτοιμη να τους βοηθήσετε να συγκεντρώσουν χρήματα για τα Ελληνόπουλα σε οικονομική δυσχέρεια;