ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
Online Manager
Φωτογραφήθηκε με τη σκύλα της, τη Γλύκα, στον Αστέρα Βουλιαγμένης
Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΕΕΙ:
Ξεκίνησα το τρέξιμο όταν το 2004 κληρώθηκα να τρέξω 400 μέτρα στον Ταΰγετο, μεταφέροντας τη δάδα με την ολυμπιακή φλόγα. Μέχρι τότε δεν είχα τρέξει ποτέ στη ζωή μου. Με έπιασε πανικός. Γράφτηκα την ίδια μέρα στο γυμναστήριο και αποφάσισα να κάνω «προετοιμασία». Σε δύο εβδομάδες είχα πιάσει τα 5 χιλιόμετρα χωρίς καμία προσπάθεια κι έτσι κατάλαβα ότι μπορώ να τρέξω.
Εγώ είμαι δρομέας του βουνού. Λατρεύω το trail running. Η αίσθηση είναι εντελώς διαφορετική, το σκηνικό γύρω σου αλλάζει συνεχώς, η επαφή με τη φύση σε ξεκουράζει, ενώ δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τα αυτοκίνητα ή για τη διαδρομή. Μπορείς να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι και να συγκεντρωθείς μόνο στην προπόνησή σου.
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο βουνό είναι οι ανηφόρες! Γιατί ξέρεις ότι ακολουθεί πάντα η κατηφόρα! Μπορεί να λιώνεις και να λες «δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσω μέχρι πάνω, θα πεθάνω», αλλά μετά αφήνεσαι στο κατέβασμα και το ευχαριστιέσαι.
Όταν είμαι στην Αθήνα, πηγαίνω συνήθως για τρέξιμο στην Πάρνηθα, ξεκινάμε από Φλαμπούρι και έχει τριγύρω άπειρα μονοπάτια. Εκτός Αθηνών, πηγαίνω οπουδήποτε υπάρχει βουνό ή λίμνη. Το ωραιότερο μέρος που έχω τρέξει είναι στον Ταΰγετο. Επίσης, φανταστικά είναι στο Πήλιο, αλλά και σε όλα τα νησιά.
Το καλοκαίρι, όπου κι αν είμαι διακοπές, μετά το μπάνιο στη θάλασσα, την ηλιοθεραπεία και το ταβερνάκι, μόλις πέσει λίγο ο ήλιος, φοράω τα αθλητικά μου και τρέχω κατά μήκος της παραλίας. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο.
Πηγαίνω συνέχεια σε αγώνες, πάντα υπάρχει κάποιος στο πρόγραμμα. Έτρεξα πρόσφατα στον Ταΰγετο και μετά έχω τα Τζουμέρκα και το Σφενδάμι, ενώ ο μεγάλος στόχος είναι τον Ιούνιο, όταν θα πάω στη Σκοτία μαζί με τον τριαθλητή Λευτέρη Παρασκευά. Θα λάβει μέρος στο Extreme Scottish Triathlon –είναι ο πρώτος Έλληνας αθλητής που το επιχειρεί– κι εγώ θα τον συνοδεύσω στο κομμάτι του τρεξίματος, που είναι στην ουσία ένας μαραθώνιος. Οι κανονισμοί απαιτούν συνοδό γιατί οι συνθήκες του αγώνα είναι δύσκολες και το βουνό πολύ άγριο.
Όλοι μπορούν να τρέξουν. Ακόμα και όσοι έχουν κάποιο τραυματισμό. Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που όντως δεν μπορούν να τρέξουν, αλλά γενικά οι γιατροί έχουν τρομάξει τον κόσμο. Όταν όμως τρέχεις σωστά, σε μαλακό έδαφος με ήπιες κλίσεις, με τα σωστά παπούτσια και χωρίς να κάνεις υπερβολές, τότε περνάνε όλα τα προβλήματα. Όταν είσαι σε ένα γραφείο όλη μέρα, πονάει η μέση σου, πονάει η πλάτη σου, πονάνε τα πόδια σου… Τι χειρότερο μπορείς να πάθεις κάνοντας γυμναστική; Ίσα ίσα που βγαίνεις έξω, αναπνέεις καθαρό αέρα, βλέπεις και κανέναν άνθρωπο και γίνεσαι περδίκι!
Έχω τρέξει πολλούς μαραθωνίους. Το 42άρι είναι σκληρή δοκιμασία, αλλά έχει ένα μυστικό. Να κάνεις την προπόνηση που χρειάζεται και να ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις: Στο 15ο χιλιόμετρο θα θες να τα παρατήσεις. Στο 20 θα το έχεις ξεχάσει και θα σκέφτεσαι ότι έκανες ήδη το μισό. Στο 30 θα λες «αυτό ήταν, 10 χιλιομετράκια μείνανε, τόσα κάνω σε κάθε προπόνηση». Και στα 2 τελευταία χιλιόμετρα θα θες να αυτοκτονήσεις. Αλλά μέχρι να αποφασίσεις με ποιον τρόπο θα το κάνεις, θα έχεις τρέξει και τα τελευταία μέτρα και θα έχεις φτάσει στον τερματισμό. Γενικά, δεν είναι τίποτα! Οι πρώτοι 10-15 μαραθώνιοι είναι δύσκολοι, μετά συνηθίζεις!
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Η Χριστίνα μοιράστηκε ένα από τα μυστικά για να ανταποκρίνεστε στα χιλιόμετρα, δεν σας αποκάλυψε όμως το κρυφό της όπλο: Τη θετική ενέργεια!
Κείμενο: Αννυ Ζερβού