Χριστίνα Φλαμπούρη
Motivational Speaker, Oρειβάτης
Photo: Παναγιώτης Γιαννούτσος – taphteam
Λέγομαι Χριστίνα Φλαμπούρη, είμαι ομιλητής παρακίνησης (Motivational Speaker), ορειβάτης και συγγραφέας του παραμυθιού “Στις 7 Κορυφές” από τις εκδόσεις Πατάκη.
O περισσότερος κόσμος με γνωρίζει γιατί είμαι η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε την κορυφή του Έβερεστ και μια από τις 70 γυναίκες παγκοσμίως, και η πρώτη από την Ελλάδα, που ολοκλήρωσε το ορειβατικό project 7 Summits, δηλαδή την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου. Παρόλα αυτά δεν δηλώνω επαγγελματίας ορειβάτης. Αγαπώ τις κορυφές κυρίως με την μεταφορική έννοια…
Αθλούμαι γιατί με κάνει να αισθάνομαι δυνατή, όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά.
Το τρέξιμο είναι κομμάτι της προπόνησης μου όταν ετοιμάζομαι για μια ψηλή κορυφή. Επομένως όταν με βλέπεις να τρέχω προετοιμάζομαι για ορειβατική αποστολή και πάντα η πρόκληση είναι η διάρκεια/ απόσταση για εμένα.
Μια κορυφή είναι πάντα το κίνητρο μου, με την κυριολεκτική ή την μεταφορική έννοια, που με κάνει να βγαίνω από την πόρτα κάθε μέρα. Συγκεκριμένα σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να νιώσω την αίσθηση ότι πατάω στην κορυφή που έχω βάλει στόχο και αυτή η σκέψη και μόνο αρκεί.
Το τρέξιμο, με βοηθάει να ηρεμώ όταν είμαι πολύ στεναχωρημένη ή νευριασμένη. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια έχασα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στην Πάρνηθα για τρέξιμο. Εκεί ξέσπασα, ηρέμησα και επέστρεψα πίσω πιο ήρεμη για να το διαχειριστώ.
Τρέχω πάντα χωρίς μουσική. Ο ήχος από τα πόδια μου στο έδαφος και ο ήχος της ανάσας μου με κάνει να συγκεντρώνομαι και με ηρεμεί.
Τίποτα δε με ρίχνει στο τρέξιμο. Όλοι έχουν δύσκολες μέρες και όταν μου συμβαίνει το αναγνωρίζω και σταματάω την προπόνηση χωρίς τύψεις. Ξέρω ότι την επόμενη ημέρα θα είμαι πιο δυνατή.
Στο τρέξιμο με ανεβάζει όταν κάνω την απόσταση που είχα στόχο σε πολύ καλύτερο χρόνο από το αναμενόμενο. Είναι μια έκπληξη που μου φτιάχνει την ημέρα.
Όταν διανύω μεγάλες αποστάσεις σκέφτομαι πάντα την κορυφή που ετοιμάζομαι να σκαρφαλώνω στην επόμενη αποστολή μου. Την ώρα που τρέχω είναι σαν να φτιάχνω το πλάνο της ανάβασης στο μυαλό μου. Την συγκέντρωση που έχω όταν τρέχω μεγάλες αποστάσεις δύσκολα την πετυχαίνω στην καθημερινότητα που έχουμε τόσο «φασαρία».
Έχω λάβει μέρος σε αγώνες και όλοι έμοιαζαν σαν μια μεγάλη γιορτή. Σαν ένα πάρτυ με καλεσμένους που αγαπάνε τον αθλητισμό. Έχω τρέξει 2 φορές σε μαραθώνιο και ονειρεύομαι να το κάνω πολλές φορές ακόμα!
Κάνω πολλές ‘γουρουνιές’ και ένα λόγος που αγαπώ την γυμναστική και το τρέξιμο είναι ότι μου επιτρέπουν να κάνω όσες ‘γουρουνιές’ θέλω με το φαγητό χωρίς να έχω τύψεις.
Το ωραιότερο σημείο που έχω τρέξει βρίσκεται στην Ανταρκτική και είναι η διαδρομή του Μαραθωνίου που γίνεται εκεί. Είχα μόλις ολοκληρώσει την ανάβαση μου στην ψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής και είχα πετύχει το 7 Summits Project, επομένως η χαρά μου μου έδωσε ώθηση να τρέξω την διαδρομή του Μαραθωνίου για να το γιορτάσω.
Προτιμάω να τρέχω με παρέα! Όλα είναι πιο όμορφα όταν έχεις καλή παρέα! Κάνω κυρίως trail running, το βουνό είναι η ζωή μου πλέον.
Μια περίεργη ιστορία μου είναι όταν έτρεχα στην Ανταρκτική μαζί με έναν φίλο κι συνορειβάτη, βλέπουμε μια μεγάλη πινακίδα με STOP. Γελάσαμε και λέμε “τι κάνει εδώ στη μέση του πουθενά;” (έβλεπες μόνο χιόνι παντού δεν είχε τίποτα άλλο εκεί γύρω). Συνεχίζουμε χωρίς να δώσουμε σημασία και εκείνη την στιγμή προσγειώνεται μπροστά μας ένα μικρό αεροπλανάκι που είχε κάτι σαν παγοπέδιλα ώστε να προσγειωθεί στο χιόνι. Τελικά πρέπει να προσέχεις τα σήματα ακόμα και όταν είσαι στη μέση του πουθενά!
Φυσικά και υπάρχουν περίοδοι που δεν πάω για τρέξιμο, και αυτή την περίοδο δεν τρέχω… ακούω το σώμα μου. Αλλά ξέρω ότι μετά από λίγο θα μου λείψει…
Εάν έδινα ένα μήνυμα στις γυναίκες, θα ήταν αυτό: «Είσαι πιο δυνατή από όσο νομίζεις. Να θυμάσαι ότι υπάρχουν απάτητες κορυφές μόνο μέχρι να βρεθεί κάποιος να τις πατήσει»